Kisah 4

PADA penghujung tahun 2010, saya dan rakan editor yang lain iaitu Bahruddin Bekri, Muhammad Haiqal Dzulkarnain dan beberapa lagi sahabat editor perempuan mengikuti kursus Sijil Penulisan Novel Remaja yang dianjurkan oleh ASWARA.

Semua fakulti di ASWARA menganjurkan kursus pendek itu di bawah satu skim yang ditawarkan oleh kementerian kelolaan Dato’ Sri Utama Dr. Rais Yatim.

Saya mengajak mereka selepas melihat iklan di laman web ASWARA. Saya berjaya mempengaruhi beberapa kawan itu untuk bersama dengan saya kurang lebih selama enam bulan setiap hari Sabtu, 8.00 pagi – 1.00 tengah hari.

Kenapa saya sangat teruja mahu mengikuti kursus ini?

Kerana saya tahu penulis dan sasterawan kegemaran kami, iaitu Dr. Haji Mohd Faizal bin Musa atau nama penanya Faisal Tehrani mengajar di Fakulti Penulisan Kreatif dan harapannya adalah, beliau yang menjadi tenaga pengajar kami kelak. Alhamdulilah, percaturan saya tepat kerana memang beliau yang mengajar kami.

Bayangkan, hanya dalam 10 orang dalam kelas, bersama dengan tokoh penulis kreatif yang banyak mempengaruhi minat saya dalam penulisan. Sesuatu yang tidak tersangkakan sebelum ini. Namun dengan segala harapan, kami Berjaya menamatkan kursus dengan bimbingan secara peribadi daripada Dr Haji Faisal Tehrani.

Antara cerita Dr Haji Faisal Tehrani yang saya masih ingat jelas adalah apabila beliau ditanya,  bagaimana tercetusnya keinginan beliau menjadi seorang penulis. Terdiam sejenak, kemudian dia ceritakan.

“Masa saya umur belasan tahun dulu, kawasan perumahan tempat saya tinggal di Merlimau, Melaka banyak sangat anjing liar. Hampir setiap hari emak saya telefon kepada Majlis Daerah Merlimau, namun tiada tindakan yang diambil. Hingga suatu hari, saya mendapat idea untuk menulis dan mengemukakan masalah itu dalam akhbar melalui ruangan surat pembaca.”

“Ternyata, apabila surat itu tersiar pada belah paginya, tidak sampai petang pada hari yang sama pekerja-perkerja Majlis Daerah Merlimau sudah datang dan menangkap semua anjing liar di sana malah sampai sekarang tiada lagi anjing liar berkeliaran di sana….”

Kami sekelas tergelak.

Kemudian beliau menerangkan, bahawa beliau mula sedar betapa penting dan berkuasanya apa yang dinamakan penulisan.

Dr Haji Faisal Tehrani boleh dikatakan satu daripada sebab saya menulis dengan serius. Novel-novel beliau yang mempunyai citra unik yang khas tersendiri mampu menarik minat sesiapa sahaja yang membacanya. Estetika bentuk dan isi, estetika bahasa dan wacana semuanya secukup rasa.

Tidak dinafikan beliau ada terpalit dengan beberapa kontroversi peringkat nasional, namun pada saya menafikan sumbangan beliau dalam bidang kesusasteraan yang berjaya membuka dimensi baru kepada praktikal penulisan bernafas Islam tidak wajar dipertikaikan.

Namun tetap saya katakan, sesiapa yang ingin mengkritik beliau wajar juga menulis karya yang sebesar dan seberat yang beliau hasilkan, wacanakan dari kalam kepada kalam dan bertarung dengan adil.

Idea dan pemikiran hanya dapat dilawan dengan idea dan pemikiran jua, bukan kuasa. Menggunakan kuasa hanya akan menyebabkan yang dilihat tertindas akan mendapat belas ihsan malah akan lebih mempopularkan gagasan mereka.

Kesimpulannya, selama setengah tahun tempoh berguru dan menceduk ilmu mengenai teori sastera daripada beliau, banyak memahamkan kami dan membuka dimensi kami kepada dunia sastera terkini dan hakikatnya. Rupa-rupanya, memang banyak masalah dari segenap segi. Apatah lagi bila sastera kini sudah sangat jauh daripada agama malah mungkin dianggap bukan daripada sebahagian urusan agama.

Setakat ini tiada lagi karya tulisan saya yang benar-benar dapat menghampiri aspirasi daripada kreativiti penulisan beliau namun saya akan terus mencuba….